kołowacieć

kołowacieć {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndk IIIa, kołowaciećeję, kołowaciećeje, kołowaciećciał, kołowaciećcieli {{/stl_8}}– skołowacieć {{/stl_13}}{{stl_8}}dk IIIa {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'o zwierzętach: zapadać na kołowaciznę' {{/stl_7}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'o ludziach: tracić głowę, orientację, postępować bezmyślnie na skutek zamieszania, bałaganu, tragedii, cierpienia': {{/stl_7}}{{stl_10}}Człowiek kołowacieje w takim strachu. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}3. {{/stl_12}}{{stl_7}}'tracić elastyczność, czucie, stawać się sztywnym, podobnym do kołka; drętwieć, sztywnieć': {{/stl_7}}{{stl_10}}Po zastrzyku czułem, jak mi kołowacieje język. {{/stl_10}}